Dit was de derde keer dat ik bij het London A Cappella Festival (LACF) was en wat was het weer een feest! Een feest der herkenning, een feest aan nieuwe kennismakingen, een feest aan a cappella zang en een feest van nieuwe ontdekkingen. Om dit festival in een notendop samen te vatten is eigenlijk niet mogelijk maar ik ga het toch proberen.
Mijn festival begon officieel op de donderdagmiddag (23 januari 2014), met de eerste repetitie met de Single Singers voor LACF2014. Voor wie het concept van The Single Singers nog niet kent: iedereen die in zijn of haar eentje naar het festival komt en toch graag samen wil zingen en vooral optreden, kan zich voor deze groep aanmelden. De organisatie ervan is in handen van Emily May 't Hoen en mijzelf. We hadden een grote groep dit jaar, van ongeveer 40 zangers uit 8 landen (waaronder Nederland, Singapore, Estland, USA, Korea). Iedereen kwam rond de afgesproken tijd aan bij de repetitieruimte en al gauw was men gezellig met elkaar in gesprek. Via een eigen groep op Facebook waren de eerste contacten al gelegd, dus het was vaak: "O, wat leuk om je nu eindelijk in het echt te zien!”
Ex-Swingletenor en Single Singers deelnemer Willy Eteson had zelfgemaakte energy-bars meegenomen om ons van de nodige energie te voorzien. En zo begonnen we aan de repetitie. Nummer na nummer werd ingezet en omdat iedereen thuis al zo goed geoefend had konden we ze met relatief gemak van voor naar achter doorzingen. Wat een heerlijkheid! Bovendien hadden we het geluk dat we een geweldige vocal percussionist in ons midden hadden, in de persoon van Peter Huang van de Singaporese groep Micappella (2e bij The Sing Off China).
Donderdagavond was het de beurt aan The House Jacks om de eerste concerten te geven. Het werd een energieke belevenis waarbij entertainment voorop stond. Het was een standing event, dus iedereen moest staan en dansen. Dat was geen probleem. Het hoge energiegehalte op het podium ging soms helaas wel ten koste van de zangkwaliteit. Er zaten echter wel mooie momenten tussen, zoals het onversterkte en met body percussion verrijkte Watch’ wanna do? en de interactie met het publiek, waarbij het publiek bijvoorbeeld allerlei artiestennamen mocht roepen waar de groep dan een medley van maakte was knap gedaan. Kortom, The House Jacks zijn wat ze zijn: een vermakelijke a cappella band en geen vocal group met hoogstaande zang.
Vrijdagmiddag hadden we de tweede repetitie met de Single Singers en wat ging het weer lekker! Al wandelend door Kings Place, de venue waar het festival plaatsvond, had ik al links en rechts Single Singers gezien die met bladmuziek hun partijen zaten te oefenen; wat een toewijding. Tegen het einde van de repetitie kwamen de zangers en zangeres van Slixs speciaal nog even langs om met ons aan het arrangement te werken dat zij aan ons gegeven hadden. Hun enthousiaste reacties gaven ons zelfvertrouwen een goede boost.
`s Avonds was het voor wat betreft de concerten eerst de beurt aan The Songmen. Een groep van 6 Britse mannen die mij het meest deed denken aan de Kings Singers. Niet hetzelfde niveau als deze groep, maar voor de afwisseling in stijlen was het wel even leuk. Dat is overigens een mooi gegeven aan dit festival. Het is een a cappella festival waar in principe ruimte is voor alle genres.
Na The Songmen was er tijd voor een héle snelle hap eten en daarna was het de beurt aan één van de hoogtepunten van LACF2014 waar veel mensen naar hadden uitgekeken: The Real Group. Een groep die met een schijnbaar eeuwige jeugdigheid op het podium staat. Veel inmiddels bekende nummers passeerden de revue, maar het was stuk voor stuk genieten. Het prachtige Nature Boy en een strak uitgevoerde Words staken er wat mij betreft bovenuit. Hun heerlijke gevoel voor humor kwam naar voren bij Our tenor en Hopla Stockholm style waarbij het publiek bijna uit de stoelen kwam. Toppunt was echter de toegift Gøta waarbij na de inzet The Swingle Singers opkwamen en de twee groepen samen dit nummer zongen. Oliver (tenor van de Swingles) vertelde me op weg naar de pub dat dit een langgekoesterde droom was die uitkwam, om samen met The Real Group te mogen zingen.
De zaterdag van het festival is traditiegetrouw tot de nok gevuld met workshops en concerten. Zó veel, dat het onmogelijk is om alles bij te wonen en er onvermijdelijk keuzes moeten worden gemaakt. Het begon 's ochtends om 10 uur al met Brazilian Rhythms & Body Percussion die erg positieve reacties kreeg. Verder waren er o.a. workshops van Deke Sharon (over de film Pitch Perfect) en The Real Group.
Ik was zelf erg geïnteresseerd in de workshop die gegeven zou worden door top a cappella-producers Bill Hare en Danny Ozment, over DIY (doe-het-zelf) recording. Hoe kan je goede opnamen maken met je groep zonder een fortuin uit te geven aan een studio? De workshop voldeed aan de verwachtingen en er werden veel tips gegeven over waar je allemaal op kan/moet letten, wat voor apparatuur je nodig hebt en dat je wanneer je klaar bent met opnemen, je de opnames uiteraard naar een van hen moet sturen om het te laten mixen en masteren.
Parallel aan de workshops waren er ook nog een paar concerten, waaronder het internationale Time Ensemble. Een bijzondere groep zangers van over de hele wereld (ze kennen elkaar van het World Youth Choir) die een paar keer bij elkaar komen voor repetities en concerten. Helaas heb ik naar horen zeggen het mooiste nummer van het concert gemist omdat ik iets eerder wegging om op tijd te zijn voor de soundcheck van de Single Singers.
Op zaterdagavond was het eerst de beurt aan Slixs. Een Duitse groep die ik nog niet kende, maar naar wie ik erg nieuwsgierig was geworden naar aanleiding van een paar filmpjes die ik op YouTube had gezien. Ze stelden niet teleur! Het is een funky groep van vijf zangers en een zangeres die ritmisch ontzettend sterk zijn (zowel vocaal als body percussion). Sign of the times was een van de vele hoogtepunten. Ze kregen het publiek zelfs aan het dansen! En dat schijnt voor een Engels publiek vrij bijzonder te zijn.
En dan de topper (en mede-organisatoren van het festival) als afsluiting: The Swingle Singers. Een groep die inmiddels 50 jaar bestaat. De huidige bezetting brengt naast oude bekende nummers ook steeds meer originele, eigen nummers zoals het krachtige Piper (Clare Wheeler) en het lichtvoetige Burden (Edward Randell). Diepe indruk maakte weer het troostrijke After the storm, met een prachtige lead van tenor Oliver Griffiths. Het mooie Clair de lune en Blackbird/I will met een warme solo van sopraan Jo zijn echt nummers om bij weg te dromen. Ik kan elk nummer wel apart gaan noemen en roemen, maar dan ben ik over drie pagina’s nog steeds bezig. Jullie begrijpen, ik ben een fan.
Tot slot mochten wij, na The Swingle Singers, met The Single Singers in de foyer onze vier nummers laten horen. We waren wat gespannen en nog onder de indruk van het voorafgaande concert, maar het liep als een trein en de algemene consensus was dat dit de beste groep tot nu toe was. Ik heb me tijdens het zingen gewoon ontzettend vermaakt en de nummers klonken geweldig. Na afloop togen we met publiek en vrijwel alle artiesten naar "The Driver”, de pub waar de officiële after-party werd gehouden en waar we even na drieën wegens sluitingstijd het etablissement helaas moesten verlaten.
Hoewel LACF in de basis een a cappella festival is waar het draait om a cappella zang, moet het sociale aspect van dit festival zeker niet onderschat worden! Tussen de concerten en de workshops door wordt er in de wandelgangen veel ge-meet & greet en elke avond, na afloop van de concerten, wordt er even in de foyer nagepraat, maar al snel verplaatst men zich naar de ‚stamkroeg’ voor dit festival. Daar zit je dan aan het eind van de avond tussen de zangers en zangeressen van de Swingle Singers, The Real Group, The House Jacks en Slixs alsof het je beste vrienden zijn. Maar zo voelt het echt. Er wordt natuurlijk ook ontzettend veel genetwerkt, maar het voelt als één grote familie die elkaar en vooral ook hun fans, een zeer warm hart toedragen. Dit maakt LACF een warm festival waarin je je in de koude januarimaand heerlijk kunt onderdompelen.
Annemarie Homan
Webredactie BALK en organisatie The Single Singers
Voor een andere kijk op het festival, kan je hier lezen:
http://vocalblog.acappellazone.com/2014/01/10-lacf-memories-that-will-bring-me-back/
Of hier:
http://europeanvoices.org/content/one-day-london-cappella-festival
