Gehoord en gezien: Concert ‘Like’ van VOÏSZ, Weide Wereld Theater, zaterdag 16 juni 2018, Vleuten
Mooi en gevarieerd repertoire tussen de verhuisdozen
Ik ging vroeg weg van een verjaardag om op tijd in Vleuten te zijn voor een concert van VOÏSZ (o.l.v. Merel Martens), aangezien het om half acht zal beginnen. Tot mijn verrassing is het weer in een theater dat ik nog niet ken. Rij er vlot naar toe, dus ik ben er ruim op tijd. Daardoor heb ik even ’n moment om te denken aan het vorige concert van VOÏSZ (ook in Vleuten) dat mijn tweede concert was zonder Mia. Ik kan me er helaas niet veel meer van herinneren, maar dat lag niet aan het optreden van VOÏSZ, maar aan het feit dat het een zware middag was voor mij.
Ze zijn nog bezig om de puntjes op de i te zetten en ik gluur om de hoek van de toegangsdeur om even vooraf mee te genieten. Zie gelijk een bas die ik van een andere groep ken. Ik spreek hem nog even aan voor het optreden en hij was eerder dit jaar overgestapt naar VOÏSZ en hij had het er erg naar zijn zin. De voorruimte van het theater is ondertussen volgestroomd met bezoekers en iets na half acht mogen we de zaal in. Aan beide zijden van het podium liggen een stapel verhuisdozen door elkaar, die gedurende het concert op diverse manieren gebruikt worden.
Er wordt geopend met Hilde die, terwijl ze iets zocht in haar verhuisdozen, ondertussen enthousiast vertelt over haar vertrek, maar ze belooft om in contact te blijven met iedereen thuis. Ondertussen is het podium volgelopen met de overige leden. Ze zetten een versie van Radioactive neer die stond als een huis; mooi arrangement en een heerlijke stevige opener, top! Hierna volgde Shiny happy people van R.E.M. met bekertjes om een echo effect te bereiken aan begin van nummer; leuk gedaan. Gedurende het nummer zetten ze om de beurt allemaal een speciale bril op waardoor ze allemaal een zwart balkje voor de ogen hebben, terwijl eentje selfies maakt. Harder better faster stronger/Around the world, bekend van Daft Punk, is alweer een mooi arrangement van dirigente Merel. Ze vervolgen met Retrograde (arr. Tim Quak) een voor mij onbekend nummer. De solo wordt prachtig gezongen door David terwijl de rest rondom achter ons op de hoogste deel van de tribune staat. Heerlijk om zo helemaal omringd te zijn met prachtige zang. Nadat iedereen weer naar beneden is gekomen wordt er met behulp van de verhuisdozen een balie gebouwd. Hilde belt op om aan de organisatie door te geven dat ze naar huis wil. Ze wordt door de helpdesk in vele talen letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd, zeer herkenbaar. Tegen het eind van de sketch beelden een viertal leden, drie gehurkt en één staand, de evolutie van de mens uit. Ik vond het erg leuk dat ze het aanvulde met drie leden in de omgekeerde volgorde met elk een mobiel in de hand.
De volgende twee nummers zijn ook gearrangeerd door Merel, de eerste een instrumentaal nummer, Time van Hans Zimmer. Mooi gedaan, maar doordat het voor mij volkomen onbekend is pakte het me niet zo. Adem uit van Wende Snijders was mij ook onbekend, maar kwam toch beter aan bij mij.
De aanloop naar het volgende nummer is dat iemand iets op Facebook plaatst en dan steeds meer likes krijgt, tot het moment dat hij genegeerd wordt en langzaam ingebouwd wordt in een cirkel van verhuisdozen, onderwijl wanhopig om aandacht vragend. Goed geacteerd. Tijdens Chop suey (arr. Joost Martijn & Anne Vries) van System Of A Down bouwt hij zichzelf langzaam weer vrij. Leuk bedacht dit gebruik van verhuisdozen door het concert heen.
Een indrukwekend nummer is Even when he is silent (arr. Kim André Arnesen) gebaseerd op een tekst gevonden in een concentratiekamp, mooi arrangement.
En dan nog zo’n mooi arrangement (arr. Anne Vries & Dina de Vries) van het nummer Paranoid android van Radiohead. Het blijft dicht bij het origineel en dat spreekt mij wel aan, al heeft het een aantal jaar geduurd voor ik dit nummer kon waarderen toen ik het origineel leerde kennen. Het mooie ingetogen The hymn of Acxiom (arr. Hilde Konings) van Vienna Teng is een mooie afsluiter van dit concert. Na het publiek en Merel bedankt te hebben doen ze nog Virtual insanity (arr. Kerry Marsh, adapt. Merel) van Jamiroquai, met een solo van Larissa. Het swingt heerlijk, een top afsluiter.
Ik heb erg genoten van de variatie in het repertoire en het is leuk om te zien dat VOÏSZ het repertoire zo goed beheerst, dat Merel bij veel nummers gewoon blijft zitten nadat ze de inzet heeft aangegeven. Het is een leuk optreden geweest.
Hans Koelemij
