Op de avond dat Duncan zijn triomf beleefde in Tel Aviv, ging het in Noordwijk om iets heel anders: de Dappere Dodo. BALK Festival West is dan wel geen concours met een winnaar, maar deze aanmoedigingsprijs is een trofee waar je als koor of vocal group mee thuis wilt komen.
De 13e editie van het festival vond wederom plaats in theater De Muze. Lekker 
zingen, goede catering en het strand bij de hand om de noten even uit je kop te laten waaien. Fijn als pauze tussen de twee sets in die ieder koor zou verzorgen: een in de Thaliazaal en een in de grote Apollozaal. Wel nodig ook, dat uitwaaien, want het werd een lange dag. Er waren een paar technische probleempjes met de geluidstechniek die zorgden voor wat uitloop. Niet verwonderlijk want steeds meer zanggroepen doen aan versterkte vocal percussion, solisten- en basmicrofoons, samples en video. En soms werd er buiten het tijdslot gezongen. Het plannen van zo’n dag, het blijft lastig. Maar een kniesoor en zo, want een grote groep vrijwilligers liet de dag verder uiterst prettig verlopen. Met veel dank ook aan de familie Klut.
De dames van SONAR, winnaar van de Dappere Dodo (DD) in 2017, trapten het programma af en gaven de deelnemende koren maar meteen het motto Geloof in jezelf mee. De club was enthousiast als altijd, al zullen ze er met gemengde gevoelens gestaan hebben. Het zou immers hun laatste dag worden onder leiding van dirigent Mark Hilgenkamp. Maar er was ook genoeg afleiding: de SONAR-leden praatten het programma in de twee zalen vakkundig aan elkaar.
Het is ondoenlijk om hier alle optredens te bespreken, maar laat ik er een paar 
uitlichten. Pop4Shore! - uit het naburige Katwijk, dus waren ze maar op de fiets gekomen - was de energieke opener van het daadwerkelijke festival in de Apollozaal. De flamboyante Victor Pairel - hij jaagt soms als Mick Jagger over het podium - leidde zijn koor vakkundig langs nummers van Justin Timberlake, Pentatonix en Bruno Mars. Videobeelden ondersteunden de wervelende show. Al met al: een lekker begin!
Het Amsterdamse SingerG trok me naar het puntje van de stoel. Hun set kwam met Coldplay’s Fix You nog wat aarzelend op gang maar daarna blonken vooral de drie dames uit met hun solopartijen in liedjes als Redbone en Evergreen.
Uiterst verzorgde close harmony en barbershop werd gebracht door kersvers BALK-lid Men2B. De repertoirekeuze mag van mij wat avontuurlijker maar kwalitatief stond het mannenkwartet uit Zaandam als een huis. Volgend jaar willen de heren naar de Internationale Barbershop-kampioenschappen in Los Angeles.
Publieksfavorieten
Het publiek kon via stembriefjes aangeven welke koren tijdens het 
avondprogramma terug mochten keren op het podium. Nummer 3 werd Musical- en Popkoor Delft dat alleen al imponeerde door de grootte van de groep: 60 leden. Reden waarom beide sets in de grote Apollozaal moesten plaatsvinden. De liedjes werden met veel overgave gebracht met Circle Of Life uit de Lion King als garantie voor een meeslepende afsluiter.
Het thema herenleed stond centraal in de loepzuivere set van de nummer 2, Brothers-4-Tune uit Castricum. Ze zijn al jaren het ‘huisgezelschap’ van BALK West met de organiserende gebroeders Peter en Herman Klut in de gelederen. Het prachtige Van leven ga je dood en het humoristische Maria, waarin de geneugten van het vreemdgaan omslaan in een stevige bak ellende, waren een genot om naar te luisteren.
Maar de eerste plek was voor publiekslieveling de Boezem Boys uit Noordeloos. 
De 11 heren in hun blauwe overalls deden beurtelings denken aan een militair zootje ongeregeld, de groep gevangenen uit de film O Brother Where Art Thou én aan de avondploeg van machinefabriek De Keilbout. Hilarisch hoe die stoere mannen Wannabe van de Spice Girls bij elkaar hupsten. Daartussendoor fladderde Marlous Luiten in haar rode jurkje met gitaar, banjo en zang als charmante bliksemafleider. Wat een vondst! Oh Mary Don’t You Weep No More en de daverende uitsmijter Man Of Constant Sorrow (inderdaad uit O Brother) maakten het BB-feestje compleet. Wat er tevoorschijn kwam toen de heren het bovendeel van hun overall lieten zakken? Nah, dat zou een spoiler zijn. Al met al werd het een lekker potje keten - in de meest gunstige zin van het woord - voor die Boezem Boys.
Dappere Dodo
De jury - Herma van Piekeren, Paul Michèl Tijssen, Eva van Rooijen en Ien van Duijnhoven - stond voor de zware taak om te beslissen wie de Dappere Dodo zou krijgen. Drie koren kwamen volgens hen in aanmerking. Pulze is een gloednieuw studentenkoor uit Amsterdam met 15 meiden die veel aandacht besteden aan choreografie. Van Dik Hout’s Stil in mij werd gebracht in een gedurfd arrangement, maar onder leiding van Mark Hilgenkamp waagde Pulze zich ook aan improvisatie in de vorme van een circle song. Veelbelovend!
Stacked uit Fijnaart, 12 dames en een ‘dude’, verraste met een combi van sterke zangeressen en mooie maar complexe arrangementen. Die ‘dude’, Sander Gieling (die een drukke dag had, hij trad aan bij nog twee andere koren, dat gold overigens ook voor dirigente Annalisa Schmad), is niet alleen een meester in vocal percussion maar hij nam hier ook mooie baspartijen voor zijn rekening.
Het beeldje - én een geldprijs van 250 euro - ging uiteindelijk naar Playground. De gemengde vocal group uit Amsterdam werd pas in september 2018 ‘geboren’ aan de Amsterdam Zang Academie. Muzikaal leider Sven Keet, die ook SONAR gaat leiden, verzorgde zelf de nodige vocal percussion. Het koor met het luipaardmotief liet met een originele repertoirekeuze horen over veel potentie te beschikken.
Een speciale vermelding verdient Zinge!Teens. Dat jeugdkoor uit Hendrik-Ido-Ambacht timmert de laatste tijd stevig aan de weg. In Noordwijk verzorgde het een pauze-optreden met aanstekelijk enthousiasme waar je blij van werd. Lady Gaga’s Shallow uit A Star Is Born kreeg een dijk van een uitvoering.
Aandachtspunten
Tot slot twee aandachtspunten. Vergis ik mij of wordt de definitie van lichte koormuziek steeds verder vernauwd tot Engelstalige popmuziek met vocal percussion? Een tip: dat is niet verplicht hoor! Waar blijft het klassieke Franse chanson? Dat pittige volksliedje uit Andalusië? Of het pathos van de olijfboer uit Toscane? In Noordwijk was er helaas niets van te horen. Jammer!
En dan de choreo. De presentatie van je groep wordt steeds belangrijker, natuurlijk. Maar steken we niet té veel energie in ‘danspasje hier, armgebaar daar’? Hele exercities vinden er plaats, niet alleen tussen de nummers door maar ook tijdens de liedjes. In veel gevallen ontgaat mij de zin ervan. Soms straalt de onzekerheid ervan af en zíe je zangers denken: ‘Uh oh, moest ik nou een stap naar achteren of twee opzij?’ Tenzij je aan muziektheater doet of een Boezem Boy bent - dan gelden andere ‘wetten’ - zou ik die energie liever zien in ademsteun, zuivere zang en het verháál dat je wilt vertellen.
Jan van Deursen, webredacteur BALKnet.nl
Fotografie: Michael Gornig
