Gezien: Jubileumvoorstelling vocaal ensemble Maat 6
Datum: vrijdag 10 januari 2020, 't Mosterdzaadje, Santpoort-Noord
Hop on, hop off met Maat 6
De 6 maten van Maat 6 hadden 20 jaar geleden één van hun eerste optredens in 
't Mosterdzaadje in Santpoort-Noord: een klein intiem zaaltje dat ooit een kerkje was. De beheerster van toen, Paula, was toen al weg van de samenzang van deze 6 mannen. Zodoende kon ze geen nee zeggen toen de maten recent vroegen of ze hun 20-jarig bestaan konden vieren in haar theatertje.
De 6 maten - de broers Arjan en Nardi Odijk, de broers Harry en René van der Burg en de niet-broers Marcel Hanssen en Olivier van Oort - brachten hun programma Hop on, hop off, een verwijzing naar hun studiereis (…) naar Dublin waar ze de HO-HO bus en de analogie met hun muzikale voorkeuren ontdekten.
De maten introduceerden zodoende een voor een hun muzikale favorieten waarna de andere broers, niet- broers of maten aan boord sprongen. Waar er 20 jaar geleden alleen maar gezongen werd door de maten, is er nu ruimte voor instrumenten. Arjan, Nardi en Harry begeleiden verschillende songs op gitaar en Marcel begeleidt René op de piano tijdens All of me. Cajon en mondharmonica maken het geheel af.
Ongeveer de helft van de nummers wordt zodoende begeleid door instrumenten en de andere helft wordt a cappella gezongen. De keuze van de nummers: hoofdzakelijk bekende Engelstalige evergreens, onder meer bewerkt door Pepijn Lagerwey (waar ken ik die naam toch van?). Gek genoeg vind ik de Nederlandstalige nummers het krachtigst. Laat me van Ramses Shaffy, in de uitvoering van Alderliefste, steekt er met kop en schouders bovenuit.
De lol die de mannen hebben, is duidelijk zichtbaar tijdens het optreden. 
Vermakelijke intro’s - zoals de schriftelijke verklaring waarin de maten afstand namen van ene Michael J. die zich in Neverland zou hebben vergrepen aan ene Billy J. - zijn hilarische vondsten.
En ja, er valt wellicht wel wat aan te merken over de zang of over de uitspraak van het Engels, maar wie maalt daarom als je de lachers op je hand krijgt wanneer je When I’m eighty four zingt... Zou één van de maten toch de sixty four al voorbij zijn?
Complimenten voor Harry die Street Spirit van Radiohead perfect vertolkt. Niks ingewikkeld arrangement, maar gewoon een ijzersterke solo. Sowieso hebben de broertjes Van der Burg het niet makkelijk: de tenoren moeten op de toppen van hun kunnen zingen. Opmerkelijk genoeg gaat dat, naarmate de show vordert, steeds beter! Ook sterk is de rust die de mannen hebben in hun optreden: niks jagen of overhaasten. Gewoon de rust nemen om goed te gaan staan, het juiste ritme te vinden én te houden. Chapeau!
Vraag is nu hoe dat nu verder moet voor de komende 20 jaar? Maar ach, de tekst van The Beatles kan moeiteloos gewijzigd worden in “When I’m Hundred Four”. Dat komt dus wel goed!
Peter Klut
